چرا وقتی بعضی آدما رو میبینیم احساس میکنیم که ازشون همچین حال نمیکنیم.منظورم فقط نگاه اوله؟!خودم حدس میزنم شاید به این علته که تخیل پر از شخصیتای مختلفه و اگه ما نقاشی بلد باشیم برا هر شخصیتی یک کاراکتری می کشیم .احتمالا اون بابایی که میبینیم و باش حال نمی کنیم همونیه که شبیه یکی از اون شخصیتای مزخرف درونمونه که در عین حال ازشم میترسیم حالا از بابت یه خاطره بد یا یه هرچی. .
سلام
شاید هم نه
سلام ممنون از حضورتون در سرای یاقوت
بله دوست گرامی اینطور که نوشتید درسته شاید همون تخیلات غلطی که خودمان در ذهنمان داریم ویکی را آنقدر از حضورش لذت میبریم ودیگری را حتی نمی توانم یک لحظه تحملش کنیم ..
همه آفریده های خداوند هستند ..این فقط شخصیتی که هر کس برای خودش میسازه وما هم به قولی نمیتونیم باهاشون ارتباط خوبی برقرار کنیم .. شاید هم همون شیطانهای درونمان باشد ؟!!!
موفق باشید
قطعا هستن.یه فیلمی بود که استاد فنجونشو از چای پر کرد و به شاگرد گفت حالا دیگه جایی برا شکر نیست مگر اینکه یه کمشو خالی کنی
بله کاملا موافقم. این مورد بعضی وقتها به شدت عذاب آور هم میشه. من که به شدت درگیرشم و معمولا هم روی همون دید اول پایفشاری میکنم !
پافشاری میکنی یا انتخاب دیگه ای نداری؟
پس همه در حقیقت بی چهره اند...آره؟بار گناه به دوش همه افتاد و همه طعمه اتش شدند...تو مقصری برای گناهی که دیگری میکنه و تو متهمش میکنی چون تو از چهره های ذهنت کمک گرفتی ...اون مقصره بهخ خاطر ذهنیتی که از تو داره و الی اخر....
آره؟
تفسیر گناه و نسبت دادنش به یه عمل خیلی پیچیدس.کلیش گناه یعنی چیزی که آزار میده حالا خودتو یا دیگری رو یا عقیده رو اما نسبیه و فطعی نیس
دقیقا پافشاری میکنم.